Een reis met mankementen

Het avontuur om in Frankrijk te werken start natuurlijk met de tocht der tochten en ook die mocht dit jaar weer niet helemaal vlekkeloos verlopen. Ik zal jullie snel bijpraten hoe deze gekke tocht is verlopen en wat ik weer onderweg heb beleefd.

Vervroegde trein en een verlate vlucht

Donc, en prémier ging de treinreis natuurlijk al niet vlekkeloos. Met een goede ingeving had ik nog de reistijden nagekeken voor de treinen en die reden tot mijn schrik niet meer na 11 uur. Toch moest ik de volgende morgen om half tien mijn vliegtuig hebben naar Marseille, dus ik moest snel handelen. Na een snel belletje naar een kennis van mij, kon ik in Amsterdam blijven overnachten, mits ik drie uur later de trein pakte. Dit deel van de reis verliep nog redelijk op zich, maar doordat ik de laatste dingen dus sneller in mijn koffer moest proppen, ben ik natuurlijk het een en ander vergeten: mijn fluitje, mijn zwembroek, maar het allerbelangrijkste, een goed boek.

Eenmaal aangekomen in Amsterdam en de nacht goed doorgebracht, was het de volgende ochtend vroeg op om het vliegtuig te pakken, want ja, je moet altijd drie uur van tevoren op Schiphol zijn. Ik kom daar aan, op weg naar inchecken. Moet in de 1^ste hal natuurlijk zijn, sta natuurlijk weer in de derde… Eenmaal daar aangekomen had ik mezelf al moeten in checken, natuurlijk ook niet gedaan. Terwijl ik wilde inchecken, gaf de computer aan dat er geen ticket was voor mij. Nou, om de donder dus wel hè! Hulpdesk ingeschakeld en die hebben uiteindelijk alles opgelost. Eenmaal weer ingecheckt en aan de beurt mag mijn koffer niet mee. Om de dooie donder wel! Weer telefoontjes over en weer, maar uiteindelijk mocht óók die mee. Door de gates, wachten op het vliegtuig en gaan. Het enige wat nou nog mis kan gaan was dat het vliegtuig het niet deed.

De wielen van de bus gaan rond en rond…

Eenmaal in Marseille aangekomen, koffer gepakt en richting de helpdesk gegaan om hulp te vragen welke trein ik moest nemen. Ik werd de weg gewezen naar de bushalte, neem de bus naar het station, daar is de trein. Zo gezegd, zo geschiedde het. Daar aangekomen vertelt het mannetje mij dat er geen trein rijd naar Sisteron, dus ik moest weer terug…

Weer aangekomen op het vliegveld, opnieuw naar de helpdesk gelopen. Ze grapten van:’Ben je daar alweer?’ Jammer genoeg wel ja… Alles uitgelegd en zij alles gecheckt. Nee er zou toch écht een trein gaan naar Sisteron. Mhmm, dat denk ik ook. Dus terug naar de bushaltes. Daar ziet een man mij kijken en die vraagt waar ik naartoe moet. Ik leg alles uit en hij wijst mij een bus aan. ‘Die moet je nemen tot aan (geen idee hoe het heet) en dan moet je op een andere bus overstappen. De rit kostte 26 euro, maar we zijn aangekomen waar we moesten zijn; Sisteron was in zicht. Maar nog geen ontvangende familie…

Een warm onthaal met een prachtige rit

Eén belletje later kreeg ik te horen dat ik nog een half uur moest wachten totdat ik opgehaald kon worden. Prima, ik loop nu toch nergens meer heen. Een half uur later komt uiteindelijk dan iemand eraan met de muziek volop aan in de auto. Ja, dat was mijn rit terug naar de camping. Snelle kennismaking met de zoon van de eigenaren en hop in de auto, want het was toch zeker een half uur rijden, maar eerst nog ff snel boodschappen doen voor de eerste dagen.

’s Avonds aangekomen werd ik direct uitgenodigd om mee te komen eten, nadat ik een kleine rondleiding over de camping heb gehad. Onder het genot van een maaltijd kennis gemaakt met de hele familie en de eerste taalworstelingen overkomen. Terwijl ik dit schrijf ben ik nog mijn caravan aan het verkennen die ik in bruikleen heb, en ik moet eerlijk zeggen, stroom heb ik nog niet gevonden.

Voor nu is dit het avontuur, maar we beginnen pas net. Vanaf vandaag vinden de voorbereidingen plaats voor de camping en volgende week zal ik jullie vertellen wat voor een avontuur ik hier op de camping heb beleefd in mijn eerste week. Dus voor nu zeg ik au revoir en á tout á l’heure, en ik spreek jullie snel!